Κυψελιώτης γεννήθηκα και εκεί μεγάλωσα ως τα δεκαέξι μου. Κι' ακόμα η Κυψέλη σπίτι μου είναι, από το 1992 που επέστρεψα οικογενειακώς από το Αμέρικα.
Θα βάλω λοιπόν ψηλά τον πύχη σήμερα και θα ζητήσω όποιος επιθυμεί να μοιραστεί μαζί μου μία ημέρα του από το δημοτικό. Αρχίζω λοιπόν και ο Θεός βοηθός..
Βρισκόμαστε στο 1971, ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό, στο ισόγειο ενός διόροφου νεοκλασσικού σπιτιού στην άνω Κυψέλη.
Είναι 7:00 το πρωΐ, κοιμάμαι στο κασελοντίβανο και είμαι στην καλύτερη φάση του ύπνου μου, βλέποντας όνειρο να παίζω με τους φίλους μου..
Ξαφνικά μιά μουσική διακόπτει τα όνειρά μου.. "καλημέρα σας παιδιά, τραλαλά τράλαλά, σηκωθείτε με χαρά, τράλαλάλάλά
η χρυσή ανατολή, στη δουλειά μας προσκαλεί
τράλαλαλαλάλαλαλά
τράλαλάλαλαλά!", η εκπομπή της θείας Λένας.
Ανοίγω λίγο τα μάτια μου και βλέπω την μητέρα που έρχεται να με φιλήσει και να με ξυπνήσει.
- Έλα τώρα Νίκο, σήκω να πιείς το γάλα σου!, μου λέει ανήσυχη.
Σηκώνομαι σιγά σιγά, το ίδιο και η αδελφή μου.
Μισοκοιμισμένος πηγαίνω στην τουαλέττα, πλένω το πρόσωπό μου και ντύνομαι.
Στην κουζίνα το ραδιόφωνο παίζει την αγαπημένη μου πρωϊνή εκπομπή της θείας Λένας.
- καλημέρα παιδάκια!, ακούγεται η φωνή της θείας Λένας..
Μπροστά μου στο τραπέζι είναι το πρωϊνό μου, ζεστό γάλα με κακάο και ζάχαρη και ψωμί ζυμωτό της γιαγιάς μου της Κατερίνης. Τρώω γρήγορα..
- Διάβασες τα μαθήματά σου γιά σήμερα Νίκο;, με ρωτάει ανήσυχη η μητέρα μου. Ανησυχεί γιά τα μαθήματα μου διότι δεν διαβάζω όσο θα έπρεπε..
- Έεε ναι, διάβασα!, απαντάω υπερβάλλοντας κάπως..
- Σου έχω βάλει το σάντουιτς μέσα στη σάκκα σου, μήν το ξεχάσεις!, συνεχίζει η μητέρα μου. Παίρνει την αδελφή μου και την πηγαίνει στην πλατεία Κυψέλης γιά να την πάρει το σχολικό. Ο πατέρας μου έχει ήδη φύγει γιά την δουλειά του στον Ασπρόπυργο, στο κτήμα έρευνας ασθένειας των φυτών του υπουργείου γεωργίας.
Θυμάμαι ξαφνικά ότι δεν έχω διαβάσει ιστορία. Αρπάζω το βιβλίο και αρχίζω να διαβάζω στα γρήγορα, πριν επιστρέψει η μητέρα μου..
- Ναι ο Κωνσταντίνος, το διάταγμα των Μεδιολάνων, ο Μαξέντιος, εντάξει τό'μαθα. Κλείνω το βιβλίο ενώ μπαίνει μέσα στην κουζίνα η μάνα μου.
- Δεν έφυγες ακόμα;, μου λέει. Οκτώ παρά τέταρτο θ'αργήσεις, γρήγορα Νίκο!, συνεχίζει σε υψηλό τόνο.
Βάζω γρήγορα τα βιβλία και τα τετράδια στην σάκκα και φεύγω τρέχοντας..
Ανεβαίνω την οδό Πυθίας και φθάνω στο 45ο δημοτικό σχολείο. Τα παιδιά έχουν σχεδόν όλα μπεί μέσα στο προαύλειο του σχολείου.
- Παραταχθείτε γρήγορα!, φωνάζει ο Διευθυντής. Έπαρση της σημαίας, όλοι τραγουδάμε, "Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή.."
- Έλα γιά προσευχή Δήμητρα!, λέει ο Διευθυντής και καλεί την απουσιολόγο της έκτης να έλθει κοντά του.
- "Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος..", τελειώνει απαγγέλοντας η Δήμητρα καθώς και όλα τα παιδιά του σχολείου.
- Γρήγορα στις τάξεις σας!, φωνάζει ο Διευθυντής και τα παιδιά όλα λύνουμε τους ζυγούς και τρέχουμε στις τάξεις.
Εγώ κάθομαι δίπλα στο Γιώργο ενώ ο Κώστας είναι στα πίσω θρανία με το Γιάννη δίπλα του. Τα θρανία είναι ξύλινα διθέσια. Από κάτω υπάρχει ένα άνοιγμα όπου μπαίνουν επιπλέον τετράδια και άλλα ακατάλληλα όπως η σφεντόνα ή κάποιο λαστιχένιο μπαλάκι.
Ο δάσκαλος είναι στην έδρα.
- Λοιπόν ποιός θα πεί μάθημα σήμερα;, ρωτάει ενώ το βλέμμα του με περιεργάζεται λίγο.
- Εγώ κύριε!, λέει η Δήμητρα σηκώνοντας το χέρι της.
- Καλύτερα να μας πεί ο Ζώης σήμερα, γιά λέγε Ζώη!, μου λέει με ενδιαφέρον.
- Ναι , (τυχερός είμαι που διάβασα λίγο το πρωΐ, σκέφτομαι), ο ο Μέγας Κωνσταντίνος επέτρεψε τον Χριστιανισμό με το διάταγμα των Μεδιολάνων καιαι.. πολέμησε το Μαξέντιο στην γέφυρα του του.. , σκέφτηκα λίγο.
- Άντε Ζώη δεν τα διάβασες καλά, θα μιλήσω με την μητέρα σου!, είπε ο δάσκαλος. Συνέχισε εσύ Δήμητρα!, είπε τελειώνοντας. Πήρε το τετράδιο βαθμολογίας και δίπλα στο Νικ. Ζώης σημείωσε, προφορική εξέταση βαθμός 7.00.
Μετά την προφορική εξέταση ο δάσκαλος σηκώνεται και κάνει παράδοση το μάθημα της επομένης ημέρας.
- Ντρίννννν!, το κουδούνι χτυπάει και όλα τα παιδιά τρέχουμε έξω από την τάξη σαν μανιακοί...
Έεεεεε! φωνάζουμε βγαίνοντας. Χωριζόμαστε τα αγόρια σε δύο ομάδες, στους καου μπόυδες και στους ινδιάνους. Έχουμε γύρω στα δέκα λεπτά γιά πόλεμο. Οι καουμπόυδες είναι σε ένα επίπεδο (πάνω από τρία σκαλιά) ενώ οι ινδιάνοι είναι στο κάτω επίπεδο του προαυλίου. Οι μάχες δίδονται σώμα με σώμα.
Ο Κώστας είναι καου μπόϋ, έχε βάλει κάτω έναν "ινδιάνο" και του φωνάζει..
- Παραδίνεσαι ρε συ ή όχι!..
Το άτιμο το κουδούνι χτυπάει, ο πόλεμος σταματάει και τρέχουμε στις τάξεις..
Αρχίζει το μάθημα και ο δάσκαλος είναι πάλι στην έδρα. Στο πίσω μέρος των θρανίων ο Κώστας μιλάει στο Γιάννη και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Ο δάσκαλος εξαγριώνεται..
- Ησυχία!, φωνάζει. Εσύ έλα στην έδρα!, φωνάζει στον Κώστα.
Ο Κώστας σηκώνεται και απρόθυμα προχωράει προς την έδρα. Ο δάσκαλος πιάνει το χάρακα, ξύλινο μήκους σαράντα εκατοστών.
- Άπλωσε το χέρι σου!, διατάζει τον Κώστα. Αυτός υπακούει κοιτάζοντάς τον δάσκαλο στα μάτια.
Δεν πρέπει να δείξω φόβο, σκέφτεται ο Κώστας, ο κώδικας του Γιώργου Θαλλάση, του Μικρού Ήρωα, αν αυτός πολέμησε τους τυράννους εγώ τι κάνω;, φοβάμαι ένα χάρακα; δεν θα αντιδράσω όσο ξύλο κι'αν φάω.
Ο χάρακας ανεβοκατεβαίνει πέντε φορές. Ο Κώστας πονάει αλλά από το στόμα του δεν βγαίνει λαλιά, μόνο το πρόσωπό του κοκκινίζει λίγο, ίσως από θυμό.
- Τελειώσατε;, ρωτάει το δάσκαλο.
- Κάθησε κάτω αμέσως!, φωνάζει αυτός. Ο Κώστας επιστρέφει στο θρανίο του τροπαιοφόρος ενώ κάνει διάφορες γκριμάτσες προς τους υπόλοιπους.
Στο διάλλειμα στις 10:00 βρίσκω τον Κώστα και του λέω:
- Ρε συ πως και δεν έβγαλες άχνα με τόσες ξυλιές;
- Ζώη και άλλες μπορούσα να φάω αλλά μην το λές πουθενά!, απαντάει ο Κώστας.
- Έλα να μοιραστούμε το σάντουίτς μου!, του λέω γεμάτος θαυμασμό και του δίνω το μισό φαγητό μου..
Μετά την τελευταία ώρα, μόλις σχολάμε, μαζευόμαστε γιά την "παρακολούθηση" της Μαίρης. Έχουμε αδυναμία σ'αυτήν την ξανθιά μας συμμαθήτρια και την παίρνουμε στο κατόπι έτσι ώστε να βεβαιωθούμε ότι θα φθάσει σπίτι της ασφαλής.
Αφού βλέπουμε σε απόσταση την Μαίρη να μπαίνει στην πολυκατοικία της στρίβουμε αριστερά στην οδό Δελβίνου. Εκεί είναι το παλαιοπωλείο απ'όπου προμηθευόμαστε ότι πιό πολύτιμο. Μέσα σε χαρτοκούτια υπάρχουν εκατοντάδες χρησιμοποιημένα τεύχη του Μικρού Ηρωα προς μία δραχμή έκαστον.
- Τι λεφτά έχουμε;, ρωτάει ό ένας τον άλλο.
- Γύρω στις 2 δραχμές!, απαντάω εγώ.
- Θα πάρουμε δύο τεύχη απαντάει ο Γιάννης.
- Τα διαβάζουμε οι δύο και μετά τα ανταλλάσουμε απαντάει ο Γιώργος.
Εκεί χωρίζει η παρέα και ο καθένας στο σπίτι του πάει γιά φαγητό.
Αυτές ήταν οι πρώτες οκτώ ώρες της ημέρας. Γιά τις υπόλοιπες όταν θα ξανάρθει η έμπνευση ή μάλλον λειτουργήσει η μνήμη. Μια καλή δοκιμή γιά τον καθένα στο πόσο καλά λειτουργεί η μνήμη μας και στο πόσο αξιόλογη θεωρούμε την παιδική μας ηλικία.
καλημέρα, Νίκος Ζώης
